Wojciech Blecharz, ur. 1981 roku, w 2005 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie, a w 2015 roku otrzymał doktorat z dziedziny kompozycji na wydziale muzycznym Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego, specjalizującym się w tworzeniu i wykonawstwie muzyki współczesnej. Od 2012 roku współorganizuje wraz z Pawłem Mykietynem festiwal muzyczny Instalakcje przy Nowym Teatrze w Warszawie. Wyreżyserował trzy opery-instalacje: Transcryptum (2013), Park-Operę (2016) oraz Body-Operę (2014–16). W kwietniu 2018 roku odbyła się premiera czwartej opery Blecharza – Fiasko (wrzesień 2018, Rechnitz.Opera). W 2012 roku artysta otrzymał nagrodę-stypendium podczas 46. Wakacyjnych Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie, a w 2013 roku został laureatem konkursu kompozytorskiego Impuls w Austrii. W 2012 nominowany do Paszportów Polityki w kategorii Muzyka poważna, w 2013 do nagrody Orlenu Polacy z Werwą w kategorii Kultura i Sztuka oraz do nagrody Programu Trzeciego Polskiego Radia Kulturysta Roku. W 2016 roku otrzymał nagrodę za muzykę do najlepszego wystawienia sztuki współczesnej za spektakl Schubert. Romantyczna kompozycja na 12 wykonawców i kwartet smyczkowy w reżyserii Magdy Szpecht. W 2017 otrzymał Stypendium Fundacji Ernsta von Siemensa na skomponowanie utworu other states_horizon dla 16 wykonawców i na 16 głośników bezprzewodowych dla Collegium Novum z Zurychu. Ostatnio komponował utwory dla Orkiestry Zakazanego Miasta w Pekinie, International Contemporary Ensemble ICE z Nowego Jorku, Musiques Nouvelles z Brukseli, KNM Ensemble z Berlina, zespołów Kwadrofonik, Klangforum Wien, Royal String Quartet, Flute O’Clock, LutosAir i innych.
*
Preludia to pierwsze opus kompozytora, pochodzącego z Gdyni, a zamieszkałego od kilku lat w Berlinie. Utwory ujawniają zainteresowa nie różnorodnymi stylami – od neoklasycyzmu po eksperymenty sonorystyczne i aleatoryczne. Każde preludium różni się od innych: pierwsze opiera się na przemiennie powtarzanych dźwiękach w partiach obu rąk, drugie wykorzystuje techniki sonorystyczne, trzecie bazuje na minimalistycznych figuracjach, a ostatnie operuje pięciodźwiękowym motywem (d-e-f-g-a), z różnymi jego przekształceniami. Cykl charakteryzuje się silną kontrastowością.
Marcin T. Łukaszewski