Eugeniusz Głowski (1938–2018), studia muzyczne w zakresie teorii muzyki i kompozycji ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku (1967, 1971) pod kierunkiem Konrada Pałubickiego i Marka Podhajskiego. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień w konkursach kompozytorskich, m.in. Feliksa Nowowiejskiego (1973), Józefa Elsnera (1975), Polskiego Radia (1977), Episkopatu Polski (1984), Karola Lipińskiego (1990), Toli Korian (Londyn, 1990), II Konkursie kompozytorskim na kolędę i pastorałkę (Będzin, 2005). Jego kompozycje wykonywane były na festiwalach i koncertach w kraju (m.in. w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Lublinie, Legnicy, Łodzi, Międzyzdrojach, Olsztynie, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Wrocławiu) oraz w Europie, Stanach Zjednoczonych, Chile i Peru. Kilka utworów zostało wydanych drukiem przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Agencję Autorską, Wydawnictwo Pomorze, nagranych przez Polskie Radio, a także utrwalonych na kasetach i płytach kompaktowych. Był profesorem kompozycji i teorii muzyki w Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie w latach 1981-87 pełnił również funkcję dziekana Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki, oraz w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Był członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. W latach 1978-96 pełnił funkcje prezesa, wiceprezesa i sekretarza w Zarządzie Gdańskiego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich. Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1979), Złotym Krzyżem Zasługi (1985), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1975, 1980, 1985, 1991), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1983), Nagrodą Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1987), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2001).
*
Sonatina Głowskiego (1968) mieści się w nurcie neoklasycznym z elementami jazzu. Wykazuje bliskie pokrewieństwo z twórczością Aleksandra Tansmana. Utwór składa się z trzech zróżnicowanych części, zgodnie z tradycyjnym układem temp: szybka – wolna – szybka (I Andante, II Largo, III Allegro). Środkowa część, prowadzona w ruchu ćwierćnutowym, przypomina chorał, natomiast finałowe rondo to krótka kompozycja z powracającym refrenem. Najwięcej dzieje się w pierwszej części, której wstępne tempo Andante może być mylące – utwór rozpoczyna się bowiem żywym wątkiem opartym na pasażach w prawej ręce, z kontrastującym ogniwem środkowym (Larghetto) bazującym na jednostajnym akompaniamencie lewej ręki i wariacjach w prawej, nawiązujących do Kołysanki op. 57 Chopina. Partyturę Sonatiny opublikowało gdańskieWydawnictwo Organon (1993).
Marcin T. Łukaszewski