Andrzej Dziadek, ur. w 1957 roku, ukończył kompozycję pod kierunkiem Józefa Świdra w Akademii Muzycznej w Katowicach (dyplom z wyróżnieniem). W latach 1990-92 kontynuował studia kompozytorskie u Francisa Burta w Hochschule für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu jako stypendysta Rządu Austriackiego oraz Fundacji im. Albana Berga. Jest laureatem konkursów kompozytorskich: w 1986 roku jury Konkursu im. G. Fitelberga pod przewodnictwem Krzysztofa Pendereckiego przyznało mu II i III nagrodę odpowiednio za Sinfoniettę na orkiestrę i Koncert na klawesyn i orkiestrę. W 1987 jego Poemat na orkiestrę (1987) wygrał Konkurs Młodych Związku Kompozytorów Polskich. W 1999 jego Symfonia nr 1 (1996-97) była utworem obowiązkowym na VI Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów im. G. Fitelberga w Katowicach. Jego utwory były wykonywane na koncertach i festiwalach muzyki współczesnej w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Południowej. W roku 2008 otrzymał nagrodę honorową Związku Kompozytorów Polskich. W roku 2015 został odznaczony Medalem Gloria Artis, a w 2016 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska. W 2016 roku wraz z Tadeuszem Dixą powołał do życia Festiwal Muzyki Współczesnej Nowe Fale. Jest profesorem klasy kompozycji w Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku.
*
Skomponowana w 2023 roku dla Duo Frant Sonata na wiolonczelę i fortepian składa się z dwóch części, z których pierwsza pełni funkcję wprowadzającą, zaś druga zasadniczą. Część I rozwija się ewolucyjnie, w oparciu o materiał dźwiękowy kształtowany przez partię fortepianu, w której czynnikiem rozwijającym jest harmonika. Partia wiolonczeli wkomponowuje się, kreując kantylenową warstwę melodyczną. Druga część oparta jest na trzech kontrastujących ze sobą pomysłach fakturalnych. Jej przebieg formalny oparty jest na ich swobodnym przeplataniu się. Zakończenie ma charakter wirtuozowski.
Andrzej Dziadek
*
Exsultate jubilate powstało z okazji dziesięciolecia Orkiestry Sinfonietta Pomerania. Utwór sięga do do XIX-wiecznej tradycji utworów okolicznościowych, naśladując ich solenny wydźwięk. Utwór Jest jednak pozbawiony monumentalizmu, będącego nieodzownym elementem dawnych kompozycji ceremonialnych. Kompozytor preferuje proste rytmy i harmonie, rezygnuje z udziału chóru, a partie solowe zagospodarowuje w formie wypowiedzi solowych i dialogów. Tylko w finale wszystkie trzy głosy łączą się ze sobą.
Andrzej Dziadek